در اینجا چند نکته کلیدی در مورد سیم کشی آلومینیوم وجود دارد که از سه سند معتبر در انتهای این پست وبلاگ آمده است:
سیم کشی آلومینیومی در خانه های مجردی به عنوان جایگزینی برای سیم کشی مسی در حدود سال ۱۹۶۵ مورد استفاده قرار گرفت.
بین سال های ۱۹۶۵ و ۱۹۷۲، بیش از دو میلیون خانه با سیم کشی آلومینیومی سیم کشی شدند. خانه هایی در سراسر شهرهای دوقلو با سیم کشی آلومینیومی وجود دارد.
بسیاری از خانه ها آتش گرفت و مردم در نتیجه سیم کشی آلومینیومی که باعث آتش سوزی شد جان خود را از دست دادند.
مؤسسه تحقیقاتی فرانکلین مشخص کرد که خانه های قبل از سال ۱۹۷۲ که با سیم آلومینیومی سیم کشی شده بودند، ۵۵ برابر بیشتر از خانه هایی که با سیم های مسی سیم کشی شده بودند، به “شرایط خطر آتش سوزی” رسیدند.
سیم کشی آلومینیومی در نقاط اتصال مانند اتصال بین سیم ها، اتصالات در پریزها، کلیدهای مدار، کلیدها، چراغ ها و غیره از کار افتاد.
در سال ۱۹۷۲، فرمول سیم کشی آلومینیومی تغییر کرد و آن را به محصولی بسیار ایمن تبدیل کرد. سیم کشی آلومینیومی برای چند سال پس از آن در خانه های مجردی استفاده شد، اما در اواسط دهه ۷۰ به طور کامل حذف شد.
مشکل سیم کشی آلومینیومی این است که با سرعت زیاد منبسط و منقبض می شود که می تواند منجر به شل شدن اتصالات شود. اتصالات بین آلومینیوم و مس نیز می تواند باعث اکسیداسیون، مقاومت، گرما، افزایش انبساط شود… شما تصویر را دریافت می کنید. همه اینها می تواند منجر به آتش سوزی شود.
سیم کشی آلومینیومی را در بازرسی های خانه حدود یک بار در ماه پیدا می کنیم. تخمین می زنم که یک چهارم آن خانه ها دارای سیم های سوخته در پنل هستند، اما نمی توانم در مورد بقیه سیم کشی ها نظر بدهم. بازرسان خانه پریزها و سوئیچ ها را از دیوار بیرون نمی آورند، زیرا ممکن است مشکلات زیادی وجود داشته باشد.
